Zelfbewustzijn, moeilijk maar het loont!
Laatste was ik uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje van iemand die ik nog niet zo lang kende. Hoewel ik een goede band met hem had en nieuwsgierig was naar zijn vrienden, vond ik het toch spannend. Wie mij niet zo goed kent of wie mijn trainingen en coachings volgt, denk misschien dat ik een extravert persoon ben, maar het tegendeel waar is. Dus naar een feestje gaan waar ik niemand ken, is voor mij meer dan een uitdaging. Soms zelfs een marteling.
Bij dit verjaardagsfeestje had ik het voorgevoel dat dit anders kon zijn. Iets in mij trok me daar naartoe. Vermoedelijk de jarige zelf die me vertrouwen inboezemde dat dit anders dan anders zou zijn. En toch voelde ik uitstelgedrag: kort daarvoor zat ik een thee te drinken in een gezellig café. Hoewel het langzaam tijd was om te vertrekken, vond ik plezier in onbelangrijke zaken in mijn telefoon, om maar niet te moeten opstaan. Nadien zat ik in de wagen zogenaamd geboeid naar een voetbalprogramma te luisteren. Wie mij kent weet dat ik maar weinig met sport heb. Pas toen ik me van die absurditeit bewust werd, merkte ik mijn koudwatervrees om naar dat verjaardagsfeestje te gaan. Wat hielp, was even bij dat gevoel te blijven stilstaan en het te erkennen: “Ja, ik vind het ongemakkelijk om in een groep en een gezelligheid terecht te komen van mensen die elkaar waarschijnlijk allemaal kennen en veel tegen elkaar te vertellen hebben. Ik kijk er niet naar uit om me alweer de buitenstaander te voelen. En ik vind het niet prettig om mezelf te overspelen om erbij te horen en daar nadien uitgeput van te zijn.” Het lukt me niet altijd, om zo’n dingen te benoemen, maar die dag gelukkig wel. Het helpt namelijk om die gevoelens gewoon toe te geven in plaats van ze weg te drukken en om mild te zijn tegenover de drang om ervan weg te lopen. Ook kan ik op zo’n momenten mijn oordelen, beter achterwege laten, want daarmee probeer het ik probleem bij de ander te leggen, terwijl het gewoon ik ben die bang is. Niet makkelijk, maar het werkt ontspannend als ik het wel kan.
Achteraf gezien was ik blij dat ik mijn voorgevoel vertrouwd heb en ik toch gegaan ben. Zoals ik vermoedde waren de vrienden van de jarige even fijne mensen als hijzelf. En hoewel er vaak stiltes vielen aan tafel, voelde dat niet onaangenaam aan. Het waren rustige stiltes in plaats van ongemakkelijke stiltes. Stiltes van mensen voor wie het OK was om het even te laten voor wat het is, zonder de leegte te moeten opvullen met banaliteiten en zo de angst voor de stilte te onderdrukken. Ik had het op dat moment nog niet door, maar blijkbaar zaten daar een heleboel introverten rond de tafel die het niet erg vonden om af en toe even bij zichzelf te blijven in plaats van voortdurend te moeten uitreiken. De extraverten onder de lezers van deze blog zullen nu denken wat een saai feestje dat moet geweest zijn. En niets is minder waar! Anders ja, maar met een mooie intensiteit. En vanuit die intensiteit heb ik fijne gesprekken gevoerd, nieuwe mensen leren kennen, goed kunnen lachen en lekker gegeten. En ik voelde mezelf heel ontspannen. Meer nog, ik kon de hele tijd mezelf zijn, en ik was waarschijnlijk niet de enige. Ik denk dat de jarige het niet anders had gewild.
Ik besef bij het schrijven van deze blog wat ik gemist zou hebben, indien ik toch toegegeven had aan mijn angsten en met een of ander excuus was weggebleven.
Einde van de winterslaap
Vanmorgen zag ik tijdens mijn ochtendwandeling de hemel lichter worden nog voor de zon opging. Ik genoot van het feit dat het eindelijk terug licht werd. Rond de winterzonnewende, eind december, was ik bewust bezig met dat keerpunt tussen winter en zomer. Die kortste dag van het jaar luidde de opmars van het licht en de langere dagen in. Het vooruitzicht dat we ons weer langer met zonlicht konden verwarmen, maakte me blij. Maar de weken daarna bleef het donker wanneer ik opstond en was het al donker wanneer de werkdag voorbij was. Dat frustreerde enigszins. Maar nu is het zichtbaar aan het veranderen.
En toch was het niet alleen dat dat me blij maakte. Wie me kent, weet dat ik een vroege wandelaar ben en ervan geniet om voor dag en dauw uit de veren te kruipen om te gaan stappen. Dat is mijn vorm van sporten. Deze herfst en winter lukte me het echter niet. Ik voelde dat mijn systeem iets anders vroeg. Ik wist toe te geven aan wat mijn lichaam vroeg en probeerde er niet gefrustreerd te raken. Vooral omdat ik mijzelf voor dat jaar de ambitie gezet had om 1000km te stappen. Het voelde toch als een kleine strijd tussen wat ik wou en wat mijn lichaam wou. Gelukkig kon ik de ambitie loslaten. Ik wist en voelde dat mijn lichaam dit nodig had en dat het nadien weer opgeladen zou zijn. Achteraf bleek dat ik in de eerste helft van het jaar al veel kilometers had gestapt, waardoor ik uiteindelijk met gemak aan mijn doelstelling kwam, ook door minder te stappen.
In een van mijn vorige blogs had ik het er nog over gehad dat we net na de zomervakantie steeds de drang voelen om er weer in te vliegen, hoewel de natuur net de tegenovergestelde beweging doet en langzaam tot rust komt. Met dat besef kon ik het toelaten om mijn systeem een vorm van winterslaap te gunnen: wel actief blijven en presteren, maar niet zonodig tot het uiterste gaan. En waar nodig rust toelaten.
Ik besefte deze ochtend pas dat ik alweer 4 keer was gaan stappen en dat het deugd deed. Het zien van het ochtendlicht maakte me ervan bewust dat het einde van die winterslaap zich aankondigt. Het maakte me blij, gaf me energie en ik was vooral trots dat ik de cyclus die mijn lichaam aangaf, had weten volgen. Dit belooft voor de komende lente en zomer!