Bewuste kwetsbaarheid helpt
Kwetsbaarheid is een thema voor mij omdat ik, net zoals iedereen, in het verleden vaak gekwetst ben geweest. Ik had mezelf afgeleerd om me open te stellen voor mensen omdat ik ontgoocheld geraakt was in het misbruik van het vertrouwen. En dat had vaak al veel pijn veroorzaakt. En toch heb ik me de voorbije jaren aangeleerd om mezelf en mijn hart opnieuw te openen naar buiten toe omdat jezelf afsluiten niet de juiste strategie is, integendeel.
Recent probeerde toch iemand mij opnieuw te kwetsen. Het was lang geleden dat het zo gebeurde en de lange tussenpauze tussen deze en de laatste keer was doorslaggevend in de manier waarop ik ermee omging.
Ik kreeg een sneer naar mijn hoofd geslingerd die persoonlijk bedoeld was, om me te raken, mogelijks ook om me zogenaamd wakker te schudden. “Ik stel me wel iets anders voor bij verbinding,” zei de betrokken persoon cynisch. Het klinkt onbetekenend, maar het was welgekozen. Want uiteraard wist die persoon dat ik een kersvers aanbod rond verbinding had en daarrond veel aan het schrijven en posten was op sociale media. Daarin beschrijf ik hoe ik mensen wil ondersteunen om op een diepere laag te verbinden. Hoewel ik heel overtuigd ben dat ik met dat aanbod echt betekenisvol kan zijn voor mensen, is het nog heel pril. Het voelt aan als een kwetsbare baby die ik op de wereld aan het zetten ben. En dus de aanval kon niet beter gekozen zijn om te raken. Maar in een fractie van een seconde zag ik hem komen en kon hem langs me heen laten gaan. “Ik heb nooit gezegd dat ik zelf perfect ben,” hoorde ik mezelf nog zeggen.
Ervaring leert, want dit had ik al eens ‘mogen’ meemaken. De vorige keer dat het gebeurde kwam het veel harder aan. Ook toen was er ook een moment van grote openheid en vertrouwdheid geweest met iemand die mij dierbaar is. In dat gesprek had ik veel over mezelf en mijn coachingspraktijk gedeeld. Enkele weken daarna kreeg ik een gelijkaardige sneer. “Ah, is dat de manier waarop een coach dat doet?” Het was een reactie omdat ik niet gehandeld had naar de zin van die persoon. Na die uitspraak lag ik ongeveer drie weken emotioneel gevloerd, totaal buiten westen. En het kostte me veel tijd om dat te boven te komen. Je zou van minder in een schulp kruipen en je kwetsbaarheid diep wegsteken.
En toch heb ik het diepe geloof dat kwetsbaarheid de sleutel is, zowel privé als in werkcontext. Het is maar door open te zijn dat je een diepere verbinding met de ander krijgt: een verbinding die woorden overstijgt, die veel meer zegt dan duizend woorden. Het speelt zich af op het gevoelsniveau, in de onderbuik. Het voelt als thuiskomen bij de ander, in een diep vertrouwen voor elkaar. Een connectie die ook ruimte biedt aan elkaars fouten, falen, twijfels en angsten. Enkel zo kan je samen groeien als vrienden, als collega’s als partners. Maar daarvoor is wederzijds vertrouwen nodig.
Zoals gezegd, de tussenperiode tussen de eerste negatieve ervaring en de tweede maakt het verschil. Ik was na die eerste ervaring vastberaden om aan persoonlijke ontwikkeling te doen om mezelf te leren kennen, uit zelfbescherming. Ik wou meer connectie met mezelf krijgen en te weten komen welke patronen en belemmerende overtuigingen, welke aangeleerde waarden en persoonlijke waarden ik met me meedraag. En vooral, welke ik daarvan achter te laten heb. Dat zelfbewustzijn heeft me veel sterker gemaakt, duidelijkere keuzes laten maken en me nog meer op mijn intuïtie doen vertrouwen. En vooral: ik heb sindsdien mijn zwakke plekken beter leren kennen en wordt er niet meer door verrast bij een lukrake aanval van buitenaf.
Zonder dat hele, vaak moeizame proces en zonder al die inzichten was die tweede aanval beslist ook hard aangekomen. Maar ik kon hem nu naast me neerleggen. Ik werd niet kwaad op mezelf omdat ik me had laten verleiden om me open en kwetsbaar op te stellen. Ik werd dit keer ook niet kwaad op mijn gesprekspartner. Ik kon met een zekere mildheid vaststellen dat je bij sommigen met je kwetsbaarheid terecht kan en er zo diepere verbinding ontstaat, en bij anderen kan je daar niet mee terecht of wordt die openheid toch misbruikt. De klappen die ik daar nu van opvang komen veel minder hard aan omdat ik nu bewust ben van mijn kwetsbaarheid.
En wat het verwijt rond verbinden betreft, kon ik met eenzelfde mildheid toegeven aan mezelf dat ik niet met iedereen kan verbinden en dat ook niet altijd op de juiste manier doe of daar ook nog fouten in maak. En de klappen die ik daarbij moet opvangen als ik een aanbod rond verbinden opzet, neem ik erbij. Die zeggen ook meer over diegenen die de klappen uitdelen dan over mij. Brené Brown verwees ooit naar een toespraak van Theodore Roosevelt uit 1910: “Het is niet de criticus die telt; niet degene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had moeten doen. De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt en keer op keer tekort schiet, omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is; die desondanks toch probeert iets te bereiken; die groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft voor de goede zaak; die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij faalt, in elk geval grote moed heeft getoond…”
Herken jij je in mijn verhaal? Wat zijn jouw zogenaamd zwakke plekken waar je nog mee om te gaan hebt? Laat het me zeker weten in een PM.
De oorsprong van Vuurstof
Laatst deed ik een ochtendwandeling in het Josafatpark in Schaarbeek en plots viel me heel hard op dat je op de meeste bomen al hele kleine knopjes kon ontwaren. Als je goed keek, zag je een lichtgroene schijn op de bomen die verraadde dat de sappen terug tot in de uiterste takjes aan het komen zijn en daar voeding geven voor het ontspringen van de knopjes. Als je erop lette, zag je plots overal die lente opkomen, klein en nauwelijks merkbaar, maar met een enorme energie.
Het werd me op slag duidelijk dat dit –eindelijk- het juiste beeld, de juiste aanleiding is om te vertellen waar de naam Vuurstof vandaan komt. En er vermoedelijk is één iemand die bij het lezen van deze zin al begint te lachen… Daarover straks meer.
Oorspronkelijk was de werktitel voor mijn toekomstig bedrijf “De hiel van Achilles”. Uiteraard was dat veel te conceptueel als bedrijfsnaam en marketinggewijs al helemaal niet sexy. Maar het vatte wel al een fundament van Vuurstof samen. De filosofie was dat we allemaal een achillespees hebben, een zwakke plek. Zoals de Griekse mythologie vertelt, is Achilles ten onder gegaan aan die ene zwakke plek. Zijn moeder had hem bij de geboorte aan die plek vastgehouden toen ze hem in de rivier de Styx had ondergedompeld om hem onsterfelijk te maken. Op die plek was hij het meest kwetsbaar en kon hij wel dodelijk getroffen worden, wat uiteindelijk ook gebeurde. En zie daar, het thema kwetsbaarheid! Toen was er zelfs nog geen sprake van een podcastreeks. Ik moest er nog aan denken tijdens het podcastgesprek met Jean-Marc Wislez toen hij zei dat kwetsbaarheid je niet kan deren zolang je je ervan bewust bent. Je kan maar hard geraakt worden op die issues die voor jou je blinde vlekken zijn. Precies zoals Achilles die niet wist dat hij een zwakke plek had.
Maar die werktitel was dus niet bruikbaar en daarom was er nood aan actie. Ik trommelde een goede vriendin op met wie ik een namiddag in een gezellig cafeetje in Antwerpen zou brainstormen over een nieuwe naam. Uren lang hebben we allerlei namen uitgeprobeerd. We vertrokken bij de hiel van Achilles, maar het ging als snel veel breder. Ik herinner me dat ik maar bleef terugkomen op het ontpoppen van een vlinder, of het openbarsten van een knopje in de lente. We zochten lang naar een woordspeling of een verklanking van het moment waarop een knopje openbarst en al die energie vrijkomt, de nieuwe identiteit tevoorschijn komt. De transformatie waarrond ik wou werken, kon niet symbolischer worden weergegeven. Dacht ik.
We waren toen al laat in de namiddag, onze hersenen kookten al wat over van de verschillende ideeën die allemaal ontoereikend bleven. Daardoor kwamen er ook de meest hilarische alternatieven waar we aaneensluitend de slappe lach bij kregen. (Nu nog steeds als ik er aan terugdenk) Kortom, het ontspoorde helemaal en er kwam na drie uur brainstormen geen zinnig idee meer naar boven. Toen we wijselijk besloten om de zoektocht voorlopig te staken, vertelde die vriendin bij het opruimen een anekdote. Ze was lang geleden met haar familie op uitstap tijdens een vakantie. Toen ze bij de beklimming van een berg op de top aankwamen, zei haar moeder: “Amai, ik krijg geen Vuurstof meer!” Een heerlijke verspreking. Dus vroeg die vriendin me: wat denk je van Vuurstof? Tijdens het inpakken van mijn spullen liet ik het woord in me omgaan, proefde hoe het bekte, checkte hoe het bij me paste,… En nog voor we terug buiten op de stoep stonden, was het al beklonken: mijn bedrijf zou Vuurstof heten! Dat was duidelijk. Zoals bij de geboorte van kinderen: je kan je niet voorstellen hoe het er zal uitzien, hoe het zou zijn mocht het kind er zijn,… Maar van het moment dat je het in je armen hebt, is het de grootste vanzelfsprekendheid, alsof het er altijd al geweest is. Zo ook bij Vuurstof. De naam paste mij als een oude jas. En nog steeds blijft hij passend en fris. Ik raak er niet op uitgekeken en wat ik er zo wonderlijk aan vind: nog elke dag krijg ik er complimenten over. Grote dankbaarheid dus voor de inspiratie van die vriendin, voor die heerlijke brainstorm, voor de naam… Vuurstof.
Ik herinner me nog dat ik het prettig vond dat Vuurstof een onbestaand woord is. Ik bedacht me toen al dat het voor iedereen een eigen invullen kan hebben of kan krijgen. Dus het benieuwt me wel: wat roept Vuurstof bij jou op? Laat het me weten in de comments.
Weer tijd voor een groot onderhoud?
Ik krijg in mijn coachings wel vaker de verzuchting: “moet ik nu weer aan mezelf werken?” “Nu kom ik dat issue wéér tegen”. “Ik ben al zo vaak door een proces van zelfreflectie gegaan. Ik had gehoopt om dat stadium voorbij te zijn.” En het klopt dat het soms frustrerend is om na een bepaalde tijd te constateren dat er opnieuw werk aan de winkel is. Het kan ontmoedigend zijn om jezelf af en toe opnieuw tegen te komen.
In onze logica van repareren is heel lineair: iets is kapot, je brengt het naar de expert die het fixt en dan is het gemaakt. En liefst met levenslange garantie. Als iets te vaak gerepareerd moet worden, beschouwen we het als “slecht” en brengen het dan maar naar het containerpark. Het gevolg is dat het label “slecht” ook opduikt wanneer je zelf te vaak tegen dezelfde persoonlijke issues aanloopt. Dat is niet bevorderlijk voor je zelfbeeld. Je zou voor minder jezelf overtuigen dat er iets fundamenteel mis met je is.
Niets is minder waar!
Persoonlijke ontwikkeling is een werk van lange adem en nooit af. Ik hoorde een tijd geleden een podcast met Reinoud Eleveld, is taotrainer en specialist in de toepassing van meditatie- en krijgskunst-technieken o.a. op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Hij is de 60 gepasseerd en in zijn lange leven heeft hij al heel veel rond zijn persoonlijke ontwikkeling gewerkt. En toch geeft ook hij toe regelmatig nog op zaken te stoten waarmee hij aan de slag moet, nl. met issues die opduiken en om aandacht vragen. Ik ervaarde het als een geruststelling dat zelfs zo’n ‘expert’ op die leeftijd hetzelfde meemaakt.
Het is een illusie dat je ooit ‘af’ bent. En tegelijk is er niets ergs aan het voortdurend werken aan jezelf. De context verandert, je persoonlijke situatie verandert, jijzelf verandert en komt in nieuwe levensfases. Dus logischerwijs worden stukken aangeboord waar je (opnieuw) naar te kijken hebt. Je kan dat als een opdracht zien, als een verplichting of een sisyphusarbeid. Maar je kan het evengoed bekijken als een kans om de diamant die je bent regelmatig bij te schaven, bij te veilen om nog beter te schitteren, om anders te schitteren in een nieuw licht.
Ik moet daarbij ook denken aan een beeld dat ik ooit op internet tegenkwam. Het was foto van een rijdende auto die al rijdend werd gerepareerd. Zo gaat het ook met persoonlijke ontwikkeling. Het hoeft niet altijd te betekenen dat je persoonlijke auto maandenlang in de garage moet voor reparatie of zelfs afgeschreven moet worden. Soms is het gewoon onderweg iets vervangen, aanpassen, dichten om vervolgens weer verder te kunnen.
Het is maar hoe je er naar kijkt: als uitnodiging of als opgave. De keuze is aan jou.
foto: www.businessinsider.com
Het grote misverstand over loopbaanbegeleiding
Laat me een groot misverstand over loopbaanbegeleiding uit de wereld helpen. Loopbaanbegeleiding is er niet alleen voor mensen die van werk of organisatie willen veranderen.
Hier zijn 10 redenen waarom je loopbaanbegeleiding kan volgen:
- Je werk heeft een te grote impact op je welzijn of je leven: te hoge werkdruk, stress, signalen van burn-out of bore-out etc
- Je hebt het moeilijk met collega’s, je leidinggevende, je directe medewerkers,…
- Je voelt dat je geen voldoening meer haalt uit je werk en je wil onderzoeken wat de oorzaak is of hoe je er opnieuw plezier kan in vinden
- Je wilt achterhalen waar jouw sterktes en zwaktes liggen en hoe je hier beter mee kan omgaan op je werk.
- Je wilt onderzoeken wat voor jou belangrijk is in je werk, wat je waarden en drijfveren zijn om daar beter op te focussen en zo je motivatie te behouden
- Je wilt ontdekken welke talenten en competenties je beter kan inzetten
- Je wilt zicht krijgen op je situatie om een beter evenwicht tussen beroeps- en privéleven.
- Je voelt dat je wil doorgroeien, maar weet niet hoe je dat moet aanpakken, of hoe je dat moet aanbrengen op het werk.
- Elke andere vraag waar je mee zit en die een link heeft met je werksituatie.
- Maar loopbaanbegeleiding kan uiteraard ook wanneer je wel nieuwsgierig bent naar een andere job, een andere werkgever, andere uitdagingen,…
Mocht je twijfelen of gewoon nieuwsgierig zijn, kan je een gratis intakegesprek aanvragen en dan kan je aanvoelen of loopbaanbegeleiding iets voor jou is. Zoja, kan je onmiddellijk starten. Wees welkom!
Kwetsbaarheid als sleutel tot verbinding
“Maar hoe gaat het écht met jou” was een vraag die ik laatst al wandelend op een netwerkevent kreeg, nadat ik al 4 keer aan steeds een andere collega had moeten vertellen wat mijn plannen voor 2022 zijn. De vraag verraste me: ze kwam onverwacht, maar er schuilde tevens een oprechte interesse in voor het-verhaal-achter-het-verhaal. Zo’n oprechte interesse komt bij mij steeds als een welkome uitnodiging voor een dieper gesprek. “Ik voel me de laatste periode nogal… fragiel,” floepte ik er uit, al even verbaasd over mijn eigen antwoord. Het luisterend oor, open, respectvol en begripvol maakte dat ik ook woorden vond om te verklaren waarom ik mijn huidige toestand als fragiel omschreef. Wat volgde was een heel open en intens gesprek. Ik voelde me echt verbonden met mijn gesprekspartner en met mezelf. Het gesprek liet me toe contact te maken met waar het echt om draait en werkte als uitlaatklep om bepaalde negatieve gevoelens te laten wegstromen. Het zijn zo van die gesprekken die voor mij zeer deugddoend zijn. En ja, kwetsbaarheid is daarbij de sleutel. Mijn gespreksparter stelde zich kwetsbaar op om te vragen hoe het écht met me gaat, want hij kon daar evengoed een afwijzend of lacherig antwoord op terugkrijgen. En ik had de mogelijkheid om me er met een smoes of een platitude vanaf te maken. Maar enkel door toch de kwetsbaarheid aan te gaan, hadden we een gesprek dat zich op een diepere laag afspeelde en meer impact had bij ons beiden.
En het vraagt langs weerskanten moed om de stap te zetten, maar het levert zoveel op. Telkens weer ben ik verrast hoe men bijna met een opluchting ingaat op een gesprek dat vertrekt vanuit de vraag hoe het écht gaat of vanuit een oprechte, kwetsbare getuigenis. Dankbaar dat het over die diepere laag màg gaan. Het voelt alsof het juk van het hooghouden van schone schijn en facade wegvalt. Want we weten allemaal hoe zwaar dat juk weegt en hoe anders het er soms achter de facade aan toegaat. En dan kan het deugd doen om gewoon te kunnen vertellen dat het niet goed of moeilijk gaat, dat we het even niet meer weten of dat we aan ons project of aan onszelf twijfelen. Het is fijn om daarvoor begrip krijgen, wetende dat de gesprekspartner ook, zoals wij allemaal, bij momenten met dezelfde zaken worstelt. Het relativeert je eigen problemen en toont aan dat we allemaal gelijk zijn. Het neemt de schaamte weg, nl het gevoel dat we anders, raar of het niet waard zijn.
En ook voor mij is het nog steeds niet evident om dat zomaar bij iedereen of in bepaalde situaties te doen. Maar ik zie het als een uitdaging om het toch steeds te proberen. En de ene keer klikt het en wordt het een boeiend gesprek. Andere keren passeert het zonder dat er echt verbinding kon ontstaan. Maar ik ben dan toch altijd blij dat ik op z’n minst mezelf ben gebleven. Ik sta me toe om hierin soms te falen en daardoor te groeien in verbinding.
Enkel door hiervoor open te staan en dit actief aan te gaan, kan er zich iets veranderen. Het heeft er bij mij toe geleid dat ik in steeds meer omgevingen terechtkom waar dit mogelijk blijkt te zijn en dat voelt als een verademing!
Zo was ik in november in de Egyptische woestijn met 10 fantastische mannen die zich open naar elkaar durfden opstellen over persoonlijke belemmerende gedachten en patronen. Daardoor kon we echt in diepe verbinding gaan. Ik zit ook in een business coachingstraject waarbij we met 160 deelnemers in een besloten facebookgroep op een authentieke manier delen wanneer het goed gaat, maar òòk wanneer het niet goed gaat, waar we vastlopen, dat we ons dreigen te isoleren uit schaamte omdat het niet lukt. Door dat toch te delen en oprechte feedback te krijgen, voel je je ondersteund en opnieuw verbonden. En het is die verbondenheid die energie geeft om verder te gaan en te proberen het anders aan te pakken. Hetzelfde gebeurt met de open mannencirkel op facebook. Elke 21ste van de maand komen we online samen met gelijkgestemde mannen om te zijn wie we zijn, om van daaruit te delen en kwetsbaar, hartelijk, integer te verbinden met elkaar. Ik sta er telkens versteld van hoe ik op zo’n avond in verbinding ga met heel verschillende mannen, die ik niet ken en in het gewone leven misschien nooit zou ontmoeten. Maar eens in de sharing circle zijn we allemaal gelijk, gewoon man, gewoon onszelf. En iedereen deelt vanuit zijn innerlijke zelf, de anderen luisteren oprecht, oordeelloos en zonder de ander te proberen redden, adviseren of pleasen. Wat er gedeeld wil worden, mag er gewoon zijn. Er wordt naar geluisterd, het wordt gehoord. En dat is een heerlijk gevoel.
En uiteraard zijn luchtige, wat oppervlakkige gesprekken ook nodig! Ik kan daar evenzeer van genieten en mij mee opladen. Ik hoop je met deze post enkel te kunnen warm maken dat er ook iets anders bestaat. Ik wens je zo’n verdiepende connectie en verbondenheid toe en dat je mag ontdekken wat jou dat zou kunnen bieden. Try it!
Het succes van “Sex education” zit ‘m niet in de seks.
De Netflixreeks “Sex education” is meer dan alleen een hilarische reeks over seksuele opvoeding. Naast de humor, de ongegeneerde openheid en een herkenbare onbeholpenheid toont de reeks ons ook de sleutel tot onze diepste verlangens.
Toegegeven, ik ben een late Netflixkijker. Meestal is een serie al een paar jaar uit vooraleer ik ze ontdek. Ik ben ook niet het type binge watcher. En wanneer ik dan toch aan een hele reeks blijf hangen en er alles van wil zien, vraag ik me dan ook af wat me nu zo triggert. En bij “Sex education” werd het me gisteren duidelijk: het gaat volop over het thema waar ik mee bezig ben.
Het is een bij momenten hilarische reeks over seksuele opvoeding en seksuele maturiteit of net het gebrek daaraan. “Sex education” haalt het doorgaans als gênant beschouwd onderwerp uit de taboesfeer en laat het zien via vaak klungelende personages. Elk personage -jong en oud- kampt op zijn of haar manier met seksbeleving en dat vergroot de herkenbaarheid. Maar de reeks klopt helemaal door de juiste dosis humor en luchtigheid.
Het hoofdpersonage Otis, een jonge tiener, is niet alleen compleet onervaren op seksgebied in een wereld waarin iedereen perfect lijkt om te kunnen met seks. Hij schaamt zich ook over zijn moeder, een sekstherapeute, en haar zogenaamd vrijelijke omgang met seks. Als kijker merken we achter haar openheid ook veel onbeholpenheid. Ze heeft niet bepaald een stabiel seks- en liefdesleven en ze voedt haar zoon vrij technisch op vanuit haar medische expertise. Zelfs een (seks)experte blijkt ook maar een zoekende mens…
En hoewel Otis zich als tiener verzet tegen alles waar zijn moeder voor staat, heeft hij toch met haar veel gemeen. Hij blijkt een natuurtalent te zijn in het geven van seksueel advies. Wanneer hij erachter komt dat zijn leeftijdsgenoten, hoe bedreven ook in seks, wel ergens last van hebben, dient zich een opportuniteit aan. Op aanraden van zijn stiekeme liefde Maeve starten ze samen een business in sekstherapie op school: zij runt de praktische kant, hij doet de therapiesessies. Allerlei problemen rond seksbeleving passeren op grappige manier de revue, maar andere verhaallijnen tonen ook schrijnende, herkenbare ervaringen als pesten, uit de kast komen, depressie, seksueel misbruik.
En toch is het volgens mij niet het thema of de herkenbare ervaringen als gêne, preutsheid of seksuele vrijheid e.a. die je aan de reeks bindt. De heerlijke humor, de onuitputtelijke resem openlijk besproken seksproblematieken en de soms wat karikaturale maar toch menselijke personage zijn allemaal het kader voor een heel ander verhaal. Een verhaal over onze kwetsbaarheid. Het thema seks legt de kwetsbaarheid van de mens bloot, daar waar diezelfde mens zelf in zijn/haar blootje staat. Het leent zich namelijk perfect om gevoelens als onbeholpenheid, schaamte, angst, erbij willen horen, zich anders voelen, zich sterker voordoen,… ongegeneerd aan bod te laten komen. Het is vooral daarin dat we onszelf herkennen.
De Amerikaanse sociologe Brené Brown doet al jaren onderzoek naar kwetsbaarheid en schreef er verschillende boeken over. In een notedop: kwetsbaarheid is de emotie die we ervaren in tijden van onzekerheid, risico en emotionele blootstelling. Het is op die momenten dat we het gevoel hebben dat we geraakt kunnen worden in onze diepste kern, nl. verbondenheid met de ander. Onze grootste schrik is om er niet bij te horen of liefde van anderen niet waard te zijn. En om er toch maar bij te mogen horen, zetten we een pantser van ego, stoerdoenerij, perfectie, onaantastbaarheid, cynisme en ironie,… op, waarmee we willen proberen bewijzen: ik kan het wel en ik ben het waard. Innerlijk gaat dat met nogal wat emoties gepaard zoals eenzaamheid, angst, twijfel, teleurstelling, schuld, schaamte,… Om die ervaringen niet te moeten voelen, verdoven we die emotie door de vlucht te nemen of troost te zoeken in drank, comfortfood, drugs, roken, excuses en leugens, exces,… Het komt allemaal aan bod in de reeks, soms subtiel, soms expliciet.
Wat we op zo’n momenten nodig hebben, is de moed om ons te laten zien zoals we zijn, authentiek en in al onze imperfectie. Maar we hebben dat eerst zelf te erkennen. “Ons gevoel erbij te horen,” aldus Brown, “kan nooit groter zijn dan de mate waarin we onszelf accepteren.”
De momenten waarin de reeks, de verhaallijnen en de plot even stilvallen en een diepere laag aanboren, zijn die waarop de personages kwetsbaarheid écht toelaten. Het moment waarop ze hun masker of harnas afleggen en hun diepste binnenste verlangens of gebreken durven tonen. En dat is niet het moment waarop ze de stap durven zetten naar Otis als zelfverklaarde sekstherapeut en hun seksprobleem te durven toegeven. Maar wel wanneer ze aan zichzelf durven toegeven wat er werkelijk speelt. Zo is er het wat zonderlinge tienermeisje dat aan iedereen die ze passeert kurkdroog vraagt “Will you have sex with me”. De drang om seks te hebben op die leeftijd drijft haar bijna tot wanhoop. Maar wanneer ze uiteindelijk de kans heeft en de setting voor haar perfect is, blijkt het niet te lukken. ‘Vaginitis’ oordeelt Otis, de angst om de controle los te laten die overslaat op haar vagina en dus niets binnenlaat. Hij neemt haar mee op een heuvel waar ze beiden in volle snelheid met de fiets afdenderen om van hun probleem af te raken. Beiden, want ook deze zelfverklaarde therapeut heeft aan zichzelf te werken. Het eindigt in een pijnlijke valpartij, waarna hij haar uitgeput vraagt van waar toch die drang komt om koste wat het kost seks te hebben. In een fractie van een seconde valt alles stil en kan ze ook aan zichzelf toegeven: Ik ben bang om alleen achter te blijven in een wereld waarin iedereen vooruit lijkt te gaan. En je voelt als kijker, net zoals Otis: dat is de kern en tegelijk het begin van de oplossing van haar probleem.
En zo zijn er vaker kleine momenten waar het er echt toe doet: een eerlijkheid ten opzichte van zichzelf en erkenning van de diepere verlangens. Waar er de schaamte en het harnas plaats maakt voor liefde en verbondenheid. En daar worden we als kijker ons bewust van onze eigen kern, van ons eigen diepe verlangen naar liefde en verbondenheid. Op die momenten valt het verhaal net lang genoeg stil om bij de kijker een innerlijk rimpeleffect teweeg te brengen terwijl het verhaal al weer verder dendert in al zijn hilariteit. Hoewel “Sex education” over seksuele opvoeding gaat, leert het ons tegelijk om onze kwetsbaarheid te voelen en te (her)ontdekken en geeft het ons hopelijk meer moed om kwetsbaarheid zelf vaker op te zoeken of toe te laten.
foto: Netflix
Het jaar van de kwetsbaarheid #1
“Het jaar van de kwetsbaarheid,” zo heb ik 2020 uitgeroepen voor mezelf en mijn business. Een onderzoek naar hoe het anders kan.
En laat ik een eerste mythe ontkrachten: ik ben er fundamenteel van overtuigd dat kwetsbaarheid wel degelijk een sterkte is, in tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen. Door net te durven aangeven dat je het niet weet, dat je iets niet kan, dat iets moeilijk voor je is, creëer je een mogelijkheid tot verbinding met je gesprekspartner, want je appelleert onbewust aan gelijkaardige gevoelens.
Uiteraard bestaat de kans op mislukking, afwijzing en gekwetst te worden. Wanneer je daar echter op focust, kom je nooit tot actie of trek je de mislukking net aan. Dus het vraagt moed om erover te praten en te geloven dat het goed komt, ook al voelt dat ongemakkelijk, pittig of ronduit onaangenaam.
Laat ik dan maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben zelf geen specialist in het kwetsbaar opstellen van mezelf en wil dat ook niet pretenderen te zijn. Niet op professioneel vlak en ook niet privé. Of toch niet altijd. Wel in veilige contexten. Maar zodra er bepaalde zaken spelen, merk ik dat ik mezelf moet dwingen om die moed op te brengen, en dat lukt niet altijd. Elementen als ego en status, veiligheid of harmonie,… zitten mij in de weg zitten. Zo heeft dit project een jaar nodig gehad om het levenslicht te zien. Een jaar nadat ik het idee had voor dit project heb ik mijn moed bijeengeraapt en een collega gebeld om te vragen waarom het mij niet lukt om mijn project in de wereld te zetten. Dat durven toegeven was al een belangrijke stap maar die wel tot een diepgaand gesprek heeft geleid, waarbij ik merkte dat ik met een belemmerende overtuiging zat, nl. ik zou eerst zelf expert in kwetsbaarheid moeten zijn om recht van spreken te hebben. Dat ben ik niet en dat hoef ik ook niet te zijn. Voilà, bij deze is dat uit de wereld geholpen.
Daarnaast stootte ik op argwaan bij mensen die mij hoorden praten over een term als kwetsbaarheid. Over “kwetsen”, “kwetsuren” of mogelijk onderliggende trauma’s praat men niet zo graag of gemakkelijk. Ze gaf me de mogelijkheid: “Ofwel zoek je een andere term als ‘dekmantel’ voor je project en probeer je zo je project verkocht te krijgen, ofwel ga je gewoon voluit voor je ding en confronteer je de mensen met jouw overtuiging dat kwetsbaarheid een kracht is om verbinding te maken en er dus maar beter over gepraat kan worden. Ik werd helemaal warm van dat laatste en de kogel was door de kerk.
Recent hoorde ik een interessante quote in een Ted-talk over geluk: purpose is less about what you want than what you give. En ik ben ervan overtuigd dat ik iets kan bieden met dit project. Ik was vorig jaar op een event waarin 800 (!) managers, directeurs en CEO’s samen waren gekomen rond het thema leidinggeven vanuit het hart. Het was verrassend en tegelijk hartverwarmend om te zien hoeveel mensen op zoek zijn naar een andere manier van leidinggeven. Het sterkte mijn gevoel dat daarbuiten zoveel mensen hunkeren naar een andere manier van omgang met elkaar. Allemaal mensen die het ‘anders’ willen doen en geloven dat het kan. Ik hoop die golf van gelijkgezinden te helpen vergroten. Met dit traject wil ik mensen nieuwsgierig te maken, prikkelen en hen uitdagen om via kwetsbaarheid verbinding te durven maken.
Het wordt een traject van samen onderzoeken en op zoek gaan, zonder de uitkomst te kennen. Ook dat is een vorm van kwetsbaarheid: ik weet niet wat het gaat brengen, ik weet niet dat het gaat bieden, maar de reis als proces is belangrijker dan de bestemming.
Het traject zal bestaan uit reflecties, impressies, links en feiten over hoe we (anders kunnen) omgaan met kwetsbaarheid. Ik zal daarover blogs en artikels posten, interviews afnemen met mensen die in mijn ogen daar al bedreven in zijn (of lijken) enz.
Wil je dit traject volgen, schrijf je dan in op de nieuwsbrief en ontvang steeds de inspiratie wanneer die gepost wordt.
Laat hieronder weten wat jouw insteek was om dit te lezen, waarom jij dit traject wil volgen? Wat hoop jij te vinden of te halen uit dit traject. Ik laat me graag inspireren door jouw insteek.